Είναι επιτακτικό σήμερα όσο ποτέ, ο κοινωνικός αναβρασμός, που έχει δημιουργηθεί από την πρωτόγνωρη και πρωτοποριακή εξέγερση των νέων, να αποκομίσει ένα συγκεκριμένο και θετικό πολιτικό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και χρειάζεται αυτή τη στιγμή, η οργή και η κραυγή των νέων και όλων, όσοι πιστεύουν ακόμα στη δυνατότητα πραγματικής κι όχι ψευδεπίγραφης ελευθερίας, να αποκτήσουν ένα συγκεκριμένο νόημα. Είναι αναγκαίο η οργή, απέναντι στο σύστημα που προκάλεσε το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, να μη μείνει βουβή και η κραυγή να γίνει απαίτηση και αίτημα.
Μία και μόνη απαίτηση φαίνεται καθαρά να είναι σήμερα σαφής και να τίθεται ομόθυμα από τους εξεγερμένους νέους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους. Μια απαίτηση, η οποία στηρίζεται στην αποδεκτή από κάθε λογικό άνθρωπο θέση, ότι η δ η μ ο κ ρ α τ ί α δ ε ν δ ο λ ο φ ο ν ε ί. Η απαίτηση να μην επαναληφθεί, π ο τ έ ξ α ν ά, το οδυνηρό γεγονός της εν ψυχρώ εκτέλεσης πολίτη από όργανα του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους. Οδυνηρό γεγονός που κάθε άλλο παρά μεμονωμένο είναι. Είναι τραγικά επαναλαμβανόμενο.
Για να ικανοποιηθεί όμως μια τέτοια απαίτηση πρέπει να τεθεί σαφώς και κατηγορηματικά ένα αίτημα: τ ο α ί τ η μ α της ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς ! Η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα ατομικό. Είναι δικαίωμα της κοινωνίας των πολιτών. Είναι δικαίωμα που διεκδικούν σήμερα οι νέοι, ό λ ο ι μ α ζ ί, με ενότητα, ανεξάρτητα από ό,τι χώριζε και διαιρούσε και κομμάτιαζε την κοινωνία μέχρι χθές, μέχρι πριν να ξεσπάσει η εξεγερτική έκρηξη που βιώνουμε. Γι’ αυτό και αντιδρά εναντίον σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα, με όλα τα μέσα και κάθε μεθόδευση, προκειμένου να καταστείλει το αγωνιστικό φρόνημα των εξεγερμένων και να τους ξαναστείλει τον καθένα στο μαντρί του, στο σπίτι του, στο σχολείο του, στην καριέρα του, στα ψώνια του, στα δάνειά του, στην αφασία του, στον θλιβερό ιδιωτικό και απομονωμένο κόσμο του. Κάθε εξέγερση κινητοποιώντας ενώνει και η ενότητα απειλεί το σύστημα και το καθεστώς ανελευθερίας, το οποίο διαιρώντας βασιλεύει και καθιστά ευάλωτη την κοινωνία στους κάθε λογής δυνάστες της. Γι’ αυτό η βία που ασκείται άμεσα, με τις δυνάμεις καταστολής, ή έμμεσα, με την παραπλάνηση, τη χυδαιότητα και την ψευτιά των ΜΜΕ, είναι τώρα εντονότερη παρά ποτέ.
Αυτή η βία εξαγριώνει! Αυτή η βία βεβαιώνει ότι θα ξανασκοτώσουν! Αυτή η βία εγγυάται στο καθεστώς της αδικίας την επιβίωσή του. Εγγυάται στην ανισότητα και την εκμετάλλευση τη διατήρησή τους και στο αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος τη συντήρησή του. Σ’ αυτή τη βία πρέπει να αντισταθούν και να αντιταχθούν οι πολίτες. Γι’ αυτό πρέπει να κατέβουν ό λ ο ι σ τ ο υ ς δ ρ ό μ ο υ ς και να αρνηθούν στο τωρινό καθεστώς κάθε συνέχιση.
Αυτός ο αγώνας πρέπει να δικαιωθεί! Και η εξέγερση δεν πρέπει να κατασταλεί! Τώρα είναι που κανείς δε θα σκύψει το κεφάλι και δε θα προδώσει την ελπίδα και δε θα παραδώσει σκοτωμένο το όνειρο! Κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Κανείς δεν μπορεί να στηρίξει αυτό το καθεστώς και το σύστημα που το ρυθμίζει. Αυτό τ ο σ ύ σ τ η μ α πρέπει τ ώ ρ α ν α κ α τ α π έ σ ε ι.
Ήρθε η ιστορική στιγμή ο κοινοβουλευτισμός να ξεπεραστεί προς το δημοκρατικότερο. Η κοινωνία ζητά και απαιτεί τη χειραφέτησή της από τη δεσποτεία του κράτους. Η κοινοβουλευτική ψευτοδημοκρατία δεν μπορεί παρά να δώσει τη θέση της στη Δημοκρατία. Να δώσει τη θέση της στη θεσμοθέτηση της Ελευθερίας. Σ’ ένα πολίτευμα που θεμελιώνεται στην ενότητα και την κοινωνία του συνόλου των πολιτών κι όχι στη διευθέτηση των θεσμοθετημένων αντικρουόμενων ομάδων των ιδιωτών και των ατομικών τους συμφερόντων. Τώρα, πρέπει η κοινωνία να αναλάβει αυτά που το κράτος απέτυχε να διαχειριστεί προς όφελος των πολιτών. Τώρα, πρέπει η κοινωνία να αναλάβει την παιδεία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την υγεία, τη διαχείριση του πλούτου της, τη διακυβέρνηση του εαυτού της! Η κοινωνία, όχι το κράτος!
Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στο ίδιο μας το μέλλον, να αλλάξουμε αυτό που μέχρι χθες, για να μας ελέγξει, μας στερούσε τη ζωή, την αξιοπρέπεια, την πρόοδο, την Ελευθερία. Είμαστε γι’ αυτό αναγκασμένοι να προτείνουμε και να στήσουμε ένα πολίτευμα, όπου οι πολίτες νομοθετούν, στη θέση αυτού εδώ, όπου οι νομοθέτες πολιτεύονται. Ένα α ν ο ι χ τ ό π ο λ ί τ ε υ μ α ελευθερίας και αυτονομίας του προσώπου, αντί για ένα καθεστώς απομόνωσης και περιχαράκωσης του ατόμου. Ένα πολίτευμα-υπερασπιστή του κ ο ι ν ο ύ σ υ μ φ έ ρ ο ν τ ο ς, κι όχι ένα σύστημα-διαιτητή της ιδιοτέλειας. (Και μάλιστα, διαιτητή πουλημένο σ’ αυτόν που έχει να τον αγοράσει.)
Έχουμε τώρα τη δύναμη και τη βούληση, να θεσμοθετήσουμε μια Δημοκρατία, με βάση ένα ι σ χ υ ρ ό π ο λ ί τ η κι όχι ένα πολιτευόμενο «ισχυρό». Μια Δημοκρατία, όπου οι πολίτες αποφασίζουν και εφαρμόζουν κατ’ ευθείαν τη θέλησή τους, χωρίς το επικίνδυνο και παραμορφωτικό φίλτρο της αντιπροσώπευσης. Μια Δημοκρατία, που ελέγχει ά μ ε σ α τον εαυτό της, και όχι ένα κράτος, που ελέγχεται έμμεσα από τους αντιπροσώπους, στους οποίους η κοινωνία έχει απολέσει δια παντός κάθε εμπιστοσύνη. Έχουμε τη βούληση και τη δύναμη να ενταφιάσουμε το διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό, όπου μια ελάχιστη και ανάξια συντεχνία επαγγελματιών αντιπροσώπων εναλλάσσεται στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, ρυθμίζοντας σχεδόν κληρονομικά τις τύχες και το μέλλον των ανίσχυρων υπολοίπων. Ας στήσουμε στη θέση του μια Δημοκρατία, στην οποία οι εκλογές δεν είναι ένα περιττό και αδύναμο άλλοθι της διαιώνισης των ίδιων πάντοτε κρατούντων. Ας δημιουργήσουμε, από τις στάχτες του παλαιού καθεστώτος, μια Πολιτεία, όπου οι πολίτες δε ζητούν ν’ αποφασίσουν άλλοι γι’ αυτό που είναι δικό τους, αλλά το διαχειρίζονται οι ίδιοι, με γνώμονα το κ ο ι ν ό κ α λ ό! Μια Πολιτεία των σχέσεων κι όχι των αντιθέσεων, της συνεργασίας κι όχι του ανταγωνισμού, των αποφάσεων και των νόμων κι όχι των συναλλαγών, των συνελεύσεων και των εκλογών κι όχι των διαβουλεύσεων. Έχουμε τη β ο ύ λ η σ η και τη δ ύ ν α μ η, το έδειξε η δυναμική εξέγερσή μας!
Έχουμε πάντως τη βούληση και τη δύναμη ν’ α γ ω ν ι σ τ ο ύ μ ε και να παλέψουμε στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, π α ν τ ο ύ! Μακάρι να το πετύχουμε μόνο με πέτρες, μακάρι να μη μας νικήσουν ούτε με σφαίρες! Μπορούμε! Αρκεί όλοι μαζί, νέοι και γέροι, προνομιούχοι και απόκληροι, εργαζόμενοι και άνεργοι (και προ παντός η έτσι λεγόμενη μεσαία τάξη), να αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας από το κράτος, που δολοφονεί για να υπάρχει, από το σύστημα, που καταπιέζει και καταστέλλει για να συντηρείται. Μπορούμε, αν υπεύθυνα αναλάβουμε την Ελευθερία μας. Μπορούμε, γιατί εμείς είμαστε η δύναμή τους. Ας τους στερήσουμε αυτή τη δύναμη. Ας απαλλάξουμε την κοινωνία μας από την εξουσία τους!
Αθήνα, 14 – 12 – 2008. Οχτώ μέρες μετά.
