Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ(Κείμενο που λάβαμε με email)

"Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο."
R. RUSSEL

Αραγε μαθαμε να ειμαστε δικαιοι; Μαθαμε να πιστευουμε; Μαθαμε να εκτιμουμε;
Ποσοι απο εμας εχουμε την πολυτελεια να στεκομαστε τουλαχιστον προς τον εαυτο μας με δικαιοσυνη, πιστη και εκτιμηση;
Μαλλον πολυ λιγοι...
Ετσι βλεπουμε μονο πισω απο το δαχτυλο μας ενω συνεχιζουμε να δειχνουμε μακρια αυτο που μας ποναει αλλα δεν ασχολουμαστε με το να το αλλαξουμε. Ξεχναμε οτι απο την αλλη μερια, το χερι μας, δειχνει εμας....

Εμεις πρεπει να αλλαξουμε για να τα αλλαξουμε ολα.
Βγειτε εξω, μιληστε με ανθρωπους, ακουστε τους, ολοι υποφερουν για κατι, ολοι ειναι μονοι σε καποιο επιπεδο, ολοι ζουν καποια αδικια, ολοι ζουν την ιδια φτωχια στην ψυχη τους, ΚΑΝΕΙΣ δεν εχει συμφερον απο αυτη την κατασταση....

ΚΑΝΕΙΣ;

Αν ακους μονο μια γνωμη και δεν ψαχνεις για πληροφορηση εισαι αναγκασμενος να αποδεχτεις την ενημερωση που σου δινουν, δεν θα εχεις δικη σου γνωμη για τα πραγματα, και θα ντρεπεσαι να μιλησεις, δεν θα εχεις αυτοεκτιμηση.

Αν σου λενε οτι πρεπει να φοβασαι και δεν ελεγχεις ο ιδιος τις πηγες του κινδυνου εισαι αναγκασμενος να δεχτεις την προστασια που σου παρεχουν, δε θα εχεις επιλογη να προστατεψεις ο ιδιος τον εαυτο σου και οσα θεωρεις αξια προστασιας, ουτε και να αποφασισεις πως και θα εισαι αδικος με τους αλλους που προσπαθουν να ελεγξουν τη ζωη τους οι ιδιοι.

Αν θελεις να εισαι ελευθερος και δεν εχεις διαθεση να παλεψεις για τη διαφορετικοτητα σου τοτε θα κανεις μονο οτι δεν θα κατακριθει, δηλαδη αποδεχεσαι ενα αμφιβολο εξωτερικο κριτηριο που ονομαζεται αυθαιρετα κοινη γνωμη, δεν εισαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, δεν θα πρωτοτυπησεις ποτε, δεν θα αλλαξεις ποτε, τιποτα και θα κατακρινεις τα παντα.

Και τωρα σκεψου:
Ποιος εχει συμφερον απο το να ακους και να δεχεσαι μονο μια γνωμη;
Ποιος εχει συμφερον απο το να φοβασαι;
Ποιος εχει συμφερον απο το να κανεις μονο οτι αποδεχεται η κοινη γνωμη;

Εσενα τι σε συμφερει;

Ειναι βολικη η δοσμενη ασφαλεια, αλλα ποσο βολικη ειναι η επιβεβλημενη απραξια και ο συμβιβασμος, το ξεπουλημα του εαυτου σου και των ονειρων σου;

ΕΥΤΥΧΩΣ η ελευθερια ειναι σαν το νερο, οσες φορες και να το εμποδισεις τοσες φορες θα βρει το δρομο του.

Συμμετέχων

Είμαστε όμως εδώ για να διαταράξουμε την ησυχία σας και να σας σηκώσουμε από την ζέστη του καναπέ σας προς όφελος της διαλεκτικής και της επικοινωνίας για τις φλεγόμενες μέρες που ζήσαμε. Μην μας κλείνετε την πόρτα ούτε το στόμα. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία απέδειξε περίτρανα ότι αργά ή γρήγορα τα παιδιά σας/μας/τους θα βγουν στο δρόμο και θα επαναστατήσουν (στην χειρότερη θα μας πάρουν με τις πέτρες!)

Στις 5-12σκοτώθηκε ένας 15χρονος από ειδικό φρουρό στην περιοχή των Εξαρχείων. Έκτοτε η Αθήνα φλέγετε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα μυαλά μας φλέγονται. Οι ψυχές μας βράζουν. Τι θα γίνει αύριο; Ως που θα πάει όλο αυτό; Η εξέγερση που ακολούθησε το γεγονός του τραγικού χαμού και έχει γενικότερο χαρακτήρα επανάστασης και διεκδίκησης στοιχειωδών (πλέον) δικαιωμάτων συνεχίζεται και πρέπει να συνεχίζεται!

Έτσι μας έφερε εδώ σ’ ετούτη την κατάληψη όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί πρέπει να πάψουμε να είμαστε θεατές σε ένα κωμικό θρίλερ που δεν διαλέξαμε ούτε το σενάριο ούτε την σκηνοθεσία. Ο αγώνας πλέων αντικατοπτρίζει ένα γενικότερο κλίμα αλλαγής. Βιώνουμε όλοι το ίδιο σκηνικό φθοράς απαξίωσης και εξαθλίωσης. Από την (από)κατάσταση της ανάπηρης παιδείας και των 700 ευρώ έως την δολοφονία και την ταπείνωση (από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης ) του φίλου, γιου, συμμαθητή, φίλου, κλπ αλλά πάνω απ’ όλα 15χρονου Γρηγορόπουλου.

Για όλα αυτά είμαστε εδώ και θα είμαστε εδώ (ακόμη και εκτός πνευματικού κέντρου).

ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Κείμενο που λάβαμε με email)

Είναι επιτακτικό σήμερα όσο ποτέ, ο κοινωνικός αναβρασμός, που έχει δημιουργηθεί από την πρωτόγνωρη και πρωτοποριακή εξέγερση των νέων, να αποκομίσει ένα συγκεκριμένο και θετικό πολιτικό αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και χρειάζεται αυτή τη στιγμή, η οργή και η κραυγή των νέων και όλων, όσοι πιστεύουν ακόμα στη δυνατότητα πραγματικής κι όχι ψευδεπίγραφης ελευθερίας, να αποκτήσουν ένα συγκεκριμένο νόημα. Είναι αναγκαίο η οργή, απέναντι στο σύστημα που προκάλεσε το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, να μη μείνει βουβή και η κραυγή να γίνει απαίτηση και αίτημα.

Μία και μόνη απαίτηση φαίνεται καθαρά να είναι σήμερα σαφής και να τίθεται ομόθυμα από τους εξεγερμένους νέους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους. Μια απαίτηση, η οποία στηρίζεται στην αποδεκτή από κάθε λογικό άνθρωπο θέση, ότι η δ η μ ο κ ρ α τ ί α δ ε ν δ ο λ ο φ ο ν ε ί. Η απαίτηση να μην επαναληφθεί, π ο τ έ ξ α ν ά, το οδυνηρό γεγονός της εν ψυχρώ εκτέλεσης πολίτη από όργανα του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους. Οδυνηρό γεγονός που κάθε άλλο παρά μεμονωμένο είναι. Είναι τραγικά επαναλαμβανόμενο.

Για να ικανοποιηθεί όμως μια τέτοια απαίτηση πρέπει να τεθεί σαφώς και κατηγορηματικά ένα αίτημα: τ ο α ί τ η μ α της ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς ! Η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα ατομικό. Είναι δικαίωμα της κοινωνίας των πολιτών. Είναι δικαίωμα που διεκδικούν σήμερα οι νέοι, ό λ ο ι μ α ζ ί, με ενότητα, ανεξάρτητα από ό,τι χώριζε και διαιρούσε και κομμάτιαζε την κοινωνία μέχρι χθές, μέχρι πριν να ξεσπάσει η εξεγερτική έκρηξη που βιώνουμε. Γι’ αυτό και αντιδρά εναντίον σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα, με όλα τα μέσα και κάθε μεθόδευση, προκειμένου να καταστείλει το αγωνιστικό φρόνημα των εξεγερμένων και να τους ξαναστείλει τον καθένα στο μαντρί του, στο σπίτι του, στο σχολείο του, στην καριέρα του, στα ψώνια του, στα δάνειά του, στην αφασία του, στον θλιβερό ιδιωτικό και απομονωμένο κόσμο του. Κάθε εξέγερση κινητοποιώντας ενώνει και η ενότητα απειλεί το σύστημα και το καθεστώς ανελευθερίας, το οποίο διαιρώντας βασιλεύει και καθιστά ευάλωτη την κοινωνία στους κάθε λογής δυνάστες της. Γι’ αυτό η βία που ασκείται άμεσα, με τις δυνάμεις καταστολής, ή έμμεσα, με την παραπλάνηση, τη χυδαιότητα και την ψευτιά των ΜΜΕ, είναι τώρα εντονότερη παρά ποτέ.

Αυτή η βία εξαγριώνει! Αυτή η βία βεβαιώνει ότι θα ξανασκοτώσουν! Αυτή η βία εγγυάται στο καθεστώς της αδικίας την επιβίωσή του. Εγγυάται στην ανισότητα και την εκμετάλλευση τη διατήρησή τους και στο αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος τη συντήρησή του. Σ’ αυτή τη βία πρέπει να αντισταθούν και να αντιταχθούν οι πολίτες. Γι’ αυτό πρέπει να κατέβουν ό λ ο ι σ τ ο υ ς δ ρ ό μ ο υ ς και να αρνηθούν στο τωρινό καθεστώς κάθε συνέχιση.

Αυτός ο αγώνας πρέπει να δικαιωθεί! Και η εξέγερση δεν πρέπει να κατασταλεί! Τώρα είναι που κανείς δε θα σκύψει το κεφάλι και δε θα προδώσει την ελπίδα και δε θα παραδώσει σκοτωμένο το όνειρο! Κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Κανείς δεν μπορεί να στηρίξει αυτό το καθεστώς και το σύστημα που το ρυθμίζει. Αυτό τ ο σ ύ σ τ η μ α πρέπει τ ώ ρ α ν α κ α τ α π έ σ ε ι.

Ήρθε η ιστορική στιγμή ο κοινοβουλευτισμός να ξεπεραστεί προς το δημοκρατικότερο. Η κοινωνία ζητά και απαιτεί τη χειραφέτησή της από τη δεσποτεία του κράτους. Η κοινοβουλευτική ψευτοδημοκρατία δεν μπορεί παρά να δώσει τη θέση της στη Δημοκρατία. Να δώσει τη θέση της στη θεσμοθέτηση της Ελευθερίας. Σ’ ένα πολίτευμα που θεμελιώνεται στην ενότητα και την κοινωνία του συνόλου των πολιτών κι όχι στη διευθέτηση των θεσμοθετημένων αντικρουόμενων ομάδων των ιδιωτών και των ατομικών τους συμφερόντων. Τώρα, πρέπει η κοινωνία να αναλάβει αυτά που το κράτος απέτυχε να διαχειριστεί προς όφελος των πολιτών. Τώρα, πρέπει η κοινωνία να αναλάβει την παιδεία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την υγεία, τη διαχείριση του πλούτου της, τη διακυβέρνηση του εαυτού της! Η κοινωνία, όχι το κράτος!

Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στο ίδιο μας το μέλλον, να αλλάξουμε αυτό που μέχρι χθες, για να μας ελέγξει, μας στερούσε τη ζωή, την αξιοπρέπεια, την πρόοδο, την Ελευθερία. Είμαστε γι’ αυτό αναγκασμένοι να προτείνουμε και να στήσουμε ένα πολίτευμα, όπου οι πολίτες νομοθετούν, στη θέση αυτού εδώ, όπου οι νομοθέτες πολιτεύονται. Ένα α ν ο ι χ τ ό π ο λ ί τ ε υ μ α ελευθερίας και αυτονομίας του προσώπου, αντί για ένα καθεστώς απομόνωσης και περιχαράκωσης του ατόμου. Ένα πολίτευμα-υπερασπιστή του κ ο ι ν ο ύ σ υ μ φ έ ρ ο ν τ ο ς, κι όχι ένα σύστημα-διαιτητή της ιδιοτέλειας. (Και μάλιστα, διαιτητή πουλημένο σ’ αυτόν που έχει να τον αγοράσει.)

Έχουμε τώρα τη δύναμη και τη βούληση, να θεσμοθετήσουμε μια Δημοκρατία, με βάση ένα ι σ χ υ ρ ό π ο λ ί τ η κι όχι ένα πολιτευόμενο «ισχυρό». Μια Δημοκρατία, όπου οι πολίτες αποφασίζουν και εφαρμόζουν κατ’ ευθείαν τη θέλησή τους, χωρίς το επικίνδυνο και παραμορφωτικό φίλτρο της αντιπροσώπευσης. Μια Δημοκρατία, που ελέγχει ά μ ε σ α τον εαυτό της, και όχι ένα κράτος, που ελέγχεται έμμεσα από τους αντιπροσώπους, στους οποίους η κοινωνία έχει απολέσει δια παντός κάθε εμπιστοσύνη. Έχουμε τη βούληση και τη δύναμη να ενταφιάσουμε το διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό, όπου μια ελάχιστη και ανάξια συντεχνία επαγγελματιών αντιπροσώπων εναλλάσσεται στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, ρυθμίζοντας σχεδόν κληρονομικά τις τύχες και το μέλλον των ανίσχυρων υπολοίπων. Ας στήσουμε στη θέση του μια Δημοκρατία, στην οποία οι εκλογές δεν είναι ένα περιττό και αδύναμο άλλοθι της διαιώνισης των ίδιων πάντοτε κρατούντων. Ας δημιουργήσουμε, από τις στάχτες του παλαιού καθεστώτος, μια Πολιτεία, όπου οι πολίτες δε ζητούν ν’ αποφασίσουν άλλοι γι’ αυτό που είναι δικό τους, αλλά το διαχειρίζονται οι ίδιοι, με γνώμονα το κ ο ι ν ό κ α λ ό! Μια Πολιτεία των σχέσεων κι όχι των αντιθέσεων, της συνεργασίας κι όχι του ανταγωνισμού, των αποφάσεων και των νόμων κι όχι των συναλλαγών, των συνελεύσεων και των εκλογών κι όχι των διαβουλεύσεων. Έχουμε τη β ο ύ λ η σ η και τη δ ύ ν α μ η, το έδειξε η δυναμική εξέγερσή μας!

Έχουμε πάντως τη βούληση και τη δύναμη ν’ α γ ω ν ι σ τ ο ύ μ ε και να παλέψουμε στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, π α ν τ ο ύ! Μακάρι να το πετύχουμε μόνο με πέτρες, μακάρι να μη μας νικήσουν ούτε με σφαίρες! Μπορούμε! Αρκεί όλοι μαζί, νέοι και γέροι, προνομιούχοι και απόκληροι, εργαζόμενοι και άνεργοι (και προ παντός η έτσι λεγόμενη μεσαία τάξη), να αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας από το κράτος, που δολοφονεί για να υπάρχει, από το σύστημα, που καταπιέζει και καταστέλλει για να συντηρείται. Μπορούμε, αν υπεύθυνα αναλάβουμε την Ελευθερία μας. Μπορούμε, γιατί εμείς είμαστε η δύναμή τους. Ας τους στερήσουμε αυτή τη δύναμη. Ας απαλλάξουμε την κοινωνία μας από την εξουσία τους!

Αθήνα, 14 – 12 – 2008. Οχτώ μέρες μετά.

ΑΠΟΨΕΙΣ...

Τις τελευταίες μέρες ακούστηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου και για την άμεση αντίδραση που προκάλεσε.

Κάποιοι μιλούν για μεμονωμένο περιστατικό ή για υπερβολική-απαράδεκτη-αφελή αντίδραση καταφέρνοντας να εξοργίζουν περαιτέρω παρά να πείθουν. Άλλοι πάλι λένε ότι η πλειοψηφία των ‘οργάνων της τάξεως’ είναι απλώς δημόσιοι υπάλληλοι που επίσης αμείβονται με 800 ευρώ εκτελώντας το υπηρεσιακό τους καθήκον.‘Τι φταίνε και αυτοί που κάποιος άρρωστος πήρε το’ όπλο του και έφαγε ένα παιδί;’, λένε.

Αυτό που δεν κατανοούν όσοι συμμερίζονται τη άποψη αυτή είναι ότι δεν ενοχλείσαι τόσο από το άτομο πίσω απ’ τη στολή αλλά από τη θέση που η πολιτεία του έχει δώσει. Σκέφτεσαι ότι ο εκάστοτε μπάτσος, ΜΑΤατζής ή ειδικός φρουρός επέλεξε τη θέση αυτή αλλά ταυτόχρονα δεν ανέλαβε και τις πολλαπλές ευθύνες του (δηλ. την άμεση προστασία όλων των πολιτών). Αντίθετα –εφόσον το καθήκον το επιβάλλει – έχει αποδειχτεί στο παρελθόν αλλά και τώρα ότι νομιμοποιείται να σε γεμίσει χημικά…μώλωπες…σφαίρες το άλλο λεπτό.

Και όλα αυτά περνούν απ’το μυαλό σου, απορείς, θυμώνεις και εν τέλει εξοργίζεσαι. Λες ότι καθένας από αυτούς είναι –με την ευγενική υποστήριξη της πολιτείας- εν δυνάμει δολοφόνος. Και για καθέναν από αυτούς θα βρίσκονται πάντοτε ορισμένοι που θα χτυπιούνται επικαλούμενοι κάποια εξωφρενική παρεξήγηση.

Και τότε προσπαθείς να ξεσπάσεις μα σε ρωτάνε: ‘Τα Ι.Χ. και τα περίπτερα τι φταίνε;’ Αυτά ίσως δε φταίνε σε τίποτα. Αλλά ελάχιστα σε ενδιαφέρει. Η βία εξάλλου έμμεσα ή άμεσα έγινε καθημερινή κοινωνική πρακτική όπως και η καταπίεση. Ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός. Τα δάνεια, οι κάρτες και το ασφαλιστικό. Η βαθμοθηρία και το ότι πρέπει να μπεις στο πανεπιστήμιο παρ’όλη την έλλειψη παιδείας. Όλα αυτά φθείρουν ψυχικά και πνευματικά τον καθέναν από εμάς. Σειρά τώρα έχει η αντίδραση σε όλο αυτό τον εξαναγκασμό.

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι ο φόβος που έχει δημιουργηθεί στους πολίτες. Ναι μεν η πλειοψηφία κατακρίνει τα όσα συνέβησαν αλλά συνεχίζει να τα διαβάζει ή να τα βλέπει στην τηλεόραση. Φοβούνται να κατέβουν στο δρόμο. Να συμμετέχουν ενεργά. Αποθαρρύνουν και τα παιδιά τους λέγοντας ότι είναι επικίνδυνο ή ακόμα χειρότερα μάταιο.

Όμως κανένα δικαίωμα ή ελευθερία δεν θα είχε αποκτηθεί αν η ανθρωπότητα πορευόταν με το αίσθημα του φόβου ή της ματαιότητας . Ο καθένας μπορεί να συνδράμει στην αλλαγή των κοινωνικών δομών. Για να συμβεί όμως αυτό απαραίτητη είναι η συλλογική δράση μέσω της συνειδητοποίησης της ατομικής ευθύνης που ο καθένας έχει. Ευθύνη όχι μόνο για την ασχήμια της κοινωνίας αλλά κυρίως για την μεταβολή της ασχήμιας αυτής.

Η συλλογική δράση και η άμεση επαφή μέσω του διαλόγου είναι άλλωστε και ο βασικός στόχος της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Ν. ΦΙΛ/ΦΕΙΑΣ.

Ø Συνέλευση πραγματοποιείται καθημερινά στις 20.30