Ένα μεμονωμένο γεγονός
ή ο κουβάς πάνω στο ξέχειλο ποτήρι της καθημερινότητας.....
Στις 6-12-2008 δολοφονείται από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα
ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος....
Ή μήπως ένας, από τους πολλούς μπάτσους δολοφονεί εν ψυχρώ
έναν από τους πολλούς μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, μετανάστες....
Ένα μεμονωμένο γεγονός ή μια καθημερινή πραγματικότητα
Χωρίς να μειώνουμε τη σημασία της εν ψυχρώ δολοφονίας του Αλέξη....
Μήπως...
Οι καθημερινές προκλήσεις της αστυνομίας ακόμα και μετά τη δολοφονία του Αλέξη από μπάτσους πιστολάδες, οι προπηλακισμοί και οι συλλήψεις των διαδηλωτών, που αυτές τις μέρες έχουν εξεγερθεί....
Οι δολοφονίες και οι προπηλακισμοί των μεταναστών που περνάν στα αζήτητα, με πιο πρόσφατη αυτή στο Τμήμα Αλλοδαπών στη Πέτρου Ράλλη, όπου ένας Πακιστανός βρέθηκε πεταμένος σε διπλανό χαντάκι....
Τα κρούσματα εμπλοκής της αστυνομίας σε κυκλώματα διακίνησης λευκής σαρκός, ναρκωτικών και μεταναστών....
Το τρέξιμο στα δικαστήρια με αβάσιμες κατηγορίες,
όσων τολμούν να διεκδικήσουν τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους....
Το ξύλο, τα χημικά, (που είναι πανευρωπαϊκά απαγορευμένα)
και η περιστολή των δικαιωμάτων όσων διαδηλώνουν….
Οι παράνομες προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα από ασφαλίτες....
Τα χυδαία καμακώματα από τους κομπλεξικούς σεξιστές μπάτσους σε νεαρές κοπέλες.....
Τα βρισίδια από τους άντρακλες των διμοιριών των ΜΑΤ σε στυλ «Που πάς ρε τσογλάνι; Θα σε γα.....με»
Αποδεικνύουν ότι πρόκειται για ένα από τους μηχανισμούς επιβολής των επιταγών ενός κράτους μέλους του παγκοσμιοποιημένου «φιλελευθερισμού», αλλά και για μία «μαφία» με εγχώρια χαρακτηριστικά πατριωτισμού, ρατσισμού, αντριλικιού και σεξισμού, που στο όνομα του «νόμου και της δημοκρατίας», σηκώνει κατά βούληση το όπλο, το γκλοπ και το μακρύ του χέρι, τη δικαιοσύνη...
Μήπως η αστυνομία αποτελεί το μοναδικό κατασταλτικό μηχανισμό...
Η μήπως ή βαλίτσα της καταστολής πάει πιο μακριά...
Μέσα στην οικογένεια, όπου οι εξαντλημένοι από την εργασία γονείς, κυνηγούν να «εξοπλίσουν τα παιδιά τους με όλα τα εφόδια (αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο, πτυχίο, Playstation), προκειμένου μεθαύριο να βρούνε μια δουλίτσα και να φτιάξουν μια ίδια οικογένεια, παραβλέποντας τις ίδιες τους τις ανάγκες, εξοικονομώντας ελάχιστο χρόνο για αυτά εναποθέτοντας τον εφοδιασμό τους με ανθρωπιά, θάρρος, ακεραιότητα, υπομονή και κατανόηση σε τρίτους....επιδρόντας έτσι στο μελλοντικό ψυχισμό τους....
Μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και το σχολείο, όπου ενισχύεται η διάκριση των μαθητών σε «καλούς και κακούς, ήσυχους και άτακτους, καταληψίες και μη, Έλληνες και ξένους» ποδοπατώντας τις ιδιαιτερότητες τους και συρρικνώνοντας τον ελεύθερό τους χρόνο και τελικά αντί να εμφυτεύονται χρήσιμες γνώσεις και αξίες όπως ο αυτοσεβασμός και ο σεβασμός του διαφορετικού, δημιουργούνται τα αυριανά ρομπότ της εργασίας, τα οποία δεν διαμαρτύρονται, δεν διεκδικούν, δεν αυτοκαθορίζονται, μόνο ανταγωνίζονται και επιβιώνουν...
Μέσα στην εργασία, όπου το κέρδος έχει αναχθεί σε σύγχρονη θρησκεία, και στο όνομά της καταστέλλεται η δημιουργικότητα, η προσωπικότητα, η αλληλεγγύη, ακόμα και τα μέχρι σήμερα ελάχιστα θεσπισμένα δικαιώματα των εργαζομένων
μέσω προφασιζόμενων οικονομικών κρίσεων, οι οποίες επιβάλλουν την εντατικοποίηση της εργασίας,
μέσω επιβολής αυστηρής ιεραρχίας, η οποία δίνει πλασματικά προνόμια και πενιχρές αυξήσεις στους ιεραρχούντες και απομονώνει και εξατομικεύει τις διεκδικήσεις των ιεραρχημένων.
Και μάλιστα ενώ ταυτόχρονα τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους που τα μυρμηγκάκια από κάτω τους τρώγονται μεταξύ τους, αφήνοντάς τους τον ελεύθερο χρόνο να στήσουν παιχνίδια και λοβιτούρες δισεκατομμυρίων με την εξουσία.
Μέσα στην κοινωνία, όπου ο τρομοκρατημένος, εξατομικευμένος πολίτης, δυσκολεύεται να αυτοκαθοριστεί, εγκαταλείπει την ουσιαστική διεκδίκηση του παρόντος και του μέλλοντός του, και εναποθέτει την ύπαρξή του, στον lifestyle καταναλωτισμό, στην αποχαύνωση της τηλεόρασης, στο Jeep για να σκαρφαλώνει στο Κολωνάκι, να χρυσοπληρώνει το φραπέ του, να κάνει δημόσιες σχέσεις, και να επιστρέφει στη μίζερη καθημερινότητά του.
Ταυτόχρονα, μη μπορώντας να ξεπεράσει τα χαρακτηριστικά του αδύναμου ψυχισμού του, προσπαθεί να τον ενδυναμώσει, ρίχνοντας το φταίξιμο για την κατάστασή του, στους αλλόθρησκους, τους ομοφυλόφιλους, στο έτερο φύλλο και γενικότερα σε οτιδήποτε δεν μπορεί να κατανοήσει.
Μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, όπου, ενώ μπορεί να προβληματιζόμαστε για όλα τα παραπάνω, τα έχουμε ενσωματώσει σε σημείο που να αποτελούμε και εμείς ένα συστατικό στοιχείο τους, και αποφεύγουμε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε τις αδυναμίες μας και να διαχειριστούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις πραγματικές επιθυμίες μας, εγκλωβίζοντας έτσι τον εαυτό μας στις πλασματικές επιθυμίες μας, τις υποχρεώσεις μας, τα προβλήματα μας και στον εγωισμό μας.
Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλο
ας γίνει προς τιμή του η αφορμή να αφυπνιστεί ο καθένας μας.
Να καταστείλουμε ότι μας καταστέλλει
Να οπλίσουμε τις επιθυμίες μας και να αυτοργανωθούμε
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Ν.Φ.
Όλα αυτά είναι γεγονός.Ομως είναι αρκετά αβεβαίο το κατα πόσο μπορεί κανείς να μεταβάλλει κάτι όταν τρέφεται από αυτό. Εννοώ ότι όταν βρίσκεσαι μέσα στο σύστημα, αυτό σε τρέφει και επομένως σε ελέγχει. Οπότε ή θα συμβαδίσεις με αυτό ή θα το χρησιμοποίησεις εναντίον του. Δηλαδή ή θα επιθυμήσεις την πλήρη αποδιοργάνωσή του(καταστροφή του) ή θα επιλέξεις να ζήσεις μέσα σ'αυτό παλλεύοντας( αν παλεύεις) για κάποιες βελτιώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω όμως ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει σε μια πορεία παρακμής(όπως αυτή που βιώνουμε) είναι η κάθοδος. Η πλήρης παρακμή θα φέρει και τη σταδιακή άνοδο, η πορεία της ιστορίας είναι εξάλλου σφαιρική.
Θα βιώσεις παρόμοιες με το παρελθόν καταστάσεις αλλά από άλλη σκοπιά και με διαφορετική προσέγγιση.
Το θέμα όμως είναι να βρεθεί ο τρόπος που θα επιταχύνει την κάθοδο του σημερινού συστήματος.
Ας είναι η ανίδραση , οι κινητοποιήσεις.
Ας είναι η 'αντι-καταστολή'.
Ας είναι οι καταλήψεις.
Ν.
Παιδιά, αν γίνεται γράψτε σε ευκρινές σημείο στο μπλογκ σας ότι κάνετε λαϊκή δημοτική συνέλευση κάθε βράδυ στις 8:30 γιατί έπρεπε να έρθω στο πνευματικό κέντρο χτες για να το μάθω. Το γράφει και το μπλογκ της ΑΣΟΕΕ, αλλά είναι πολύ χρήσιμο νομίζω να προπαγανδιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να υπάρχει και μαζικότερη στήριξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, θα πρότεινα να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια για μια τακτική και μόνιμη δημοτική συνέλευση στη Ν. Φιλαδέλφεια για να ζυμωθεί ο κόσμος του δήμου μας με αυτόν τον πολύ σημαντικό θεσμό (αν και δεν αρκεί βέβαια από μόνος του) αμφισβήτησης και λήψης αποφάσεων από όλους τους πολίτες.
Μαζί στον αγώνα σας
π.