
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ:
Παρασκευή 19/6 στις 8μμ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ
Σάββατο 20/6 στις 7μμ
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ
Γράφω δύο λόγια σε μια χαρτοπετσέτα.Κρυφά. Μου έχουν απαγορέψει τα πάντα. Έιμαι σε καθεστώς πλήρους απομώνοσης.Δεν ξέρω τι γίνεται εκεί έξω. Πραγματική τρομοκρατεία από το βαθύ κράτος. Όμως θεωρώ δεν είπα την τελευταία λέξη. Έλπίζω να φτάσουν αυτά έξω και να γίνουν γνωστά , να διαδωθούν. Ό,τι και να γίνει. Να ακούσουν όλοι την κατάθεση ψυχής που έκανα πριν μια εβδομάδα στο Radio Revolt.
Η κατάσταση και οι συνθήκες εδώ θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές. Έχουν λυσσάξει όλοι μαζί μου. Δεν ξέρω άν θεωρούμαι πολιτικός κρατούμενος της δημοκρατίας τους, το σίγουρο είναι ότι αν κάποτε πέσει αυτή η κυριαρχία ίσως αναγνωριστώ ώς ένας πρώην πεσόντας ή πρώην κρατούμενος της "δημοκρατίας" τους. Κάτι σαν το τωρινό πολυδιαφημισμένο, πολυτιμιμένο και αναγνωρίσιμο από όλους συναποφηλακισθέντων - εξορισθέντων της δικτακτορίας. Ως τότε τι ψάχνεις... εκκωφαντική σιωπή. Σιωπή σαν ομερτά που δεν πρέπει να "σπάσει". Δεν πειράζει , κάποτε θα καταλάβουνε , ίσως ξυπνήσει ο λαός.
Εδώ , στο κρατικό τώρα, νοσηλεύομαι από την παρασκευή όπου μεταφέρθηκα σε ημιλυπόθυμη κατάσταση με πίεση 7-5 , ζάχαρο 45 και ελαφρύτερος κατά 6 κιλά. Άς περιγράψω το τι συμβαίνει. Οι γιατροί προσπαθήσανε να μου βάλουνε ορό , όμως δεν δέχτηκα. Συνολικά πάντως ομολογώ ότι παρά τις πιέσεις του κράτους έχουν κρατήσει αξιοπρεπή στάση. Όμως το βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου, όσο εγώ δεν είχα τις αισθήσεις μου μπήκε μία περίεργη τύπισα συνοδεία μπάτσων και μου έκανε ενέσεις ζαχαρούχου νερού και βιταμινών. Έιναι ένα περιστατικό που θέλω να δημοσιοποιήσω και να καταγγείλω καθώς υπάρχει και η μαρτυρία του μοναδικού μου συγκρατούμενου εδώ.
Αυτό που θέλω να αναδείξω είναι ότι όλοι μπορούμε να φανταστούμε το τι συνέβει τότε με τον Σάββα Ξηρό στον Ευαγγελισμό. Και επειδή αναφέρθηκα στην παρασκευή, θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους και συντρόφους που αναστατώσανε την περιοχή του κρατικού. Συγκινητικά και ευχάριστα για μένα, δυσάρεστα για τον εχθρό. Όπως να ευχαριστήσω και την επομένη το πρωί όλα τα παιδιά που ήρθατε εδώ. Ηταν μια κίνηση που μου ζωντάνεψε την ψυχή. Έμαθα και χάρηκα για την επιβλητική πορεία στη αναρχομάνα Ξάνθη. Όπως και για την επιθέσεις στα ματ στη Τρικούπη και στη Σαλονίκη. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ φίλους και συντρόφους από κάθε γωνιά του Ελλαδικού χώρου για την πολύμορφη αλληλεγγύη.
Τώρα κάποια ευχαριστώ αλλοιώτικα.
Σήμερα Τετάρτη 27/5/09 μεσημέρι ξεκίνησα τη 2η και τελευταία απεργία πείνας και δίψας. Θα πολεμήσω για το δίκιο μου με κάθε μέσο. Αν δεν υπάρχει λύση ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!
Κλείνοντας δυο χάρες. Έιχα υποσχεθεί κάτι στον Αλέξη στο Π.Φάληρο , ίσως δεν προλαβαίνω. Σύντροφοι προπαγανδίστε τώρα που είναι περίοδος πανελλήνιων εξετάσεων στα σχολεία αυτά τα πράγματα : 6/12/08-6/6/09. Κανείς (συμ)μαθητής μας φέτος υποψήφιος στην ελ.ας. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
και τέλος την Ξάνθη και τα μάτια μας.
Δεν είμαι από αυτόν τον κόσμο ,
ΖΗΤΩ Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Με αληθινή αγάπη, Νίκος Κουνταρδάς
Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι μετανάστες άρχισαν από το χώρο εργασίας τους και σε δεύτερη φάση εντοπίζονται στο χώρο κατοικίας και στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον του τόπου διαμονής τους. Στο χώρο εργασίας έγινε η πρώτη, αναγκαστική επαφή με το νέο περιβάλλον, η διαδικασία γνωριμίας με το νέο τρόπο παραγωγής και συναναστροφής με τους συναδέλφους έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προσαρμογή ή περιθωριοποίηση του μετανάστη.
Οι 'Ελληνες εργάτες συνάψανε πολύ λίγες σχέσεις με τους συναδέλφους τους στο χώρο εργασίας, σχέσεις που περιορίστηκαν σε απολύτως αναγκαία θέματα σχετιζόμενα με την εργασία και διόλου για τα προσωπικά τους ζητήματα.
Στις πολυάριθμες ξενοφοβικές και ρατσιστικές επιθέσεις των τελευταίων ημερών από κυβέρνηση, αστυνομία, φασίστες, και μέσα μαζικής εξημέρωσης, πάντα με την ανοχή των ευυπόληπτων νεοελληναράδων, ήρθε και πάλι η "αδέκαστη δικαιοσύνη" να βάλει το λιθαράκι της στην εξόντωση κάθε ελπίδας των μεταναστών για λίγο πιο ανθρώπινη ζωή σ' αυτή τη χώρα:
Διώκονται ποινικά δύο δασκάλες, επειδή παραχώρησαν σχολικές αίθουσες και δίδασκαν εκτός διδακτικού ωραρίου και αφιλοκερδώς για την πραγματοποίηση μαθημάτων ελληνικής και μητρικής γλώσσας σε αλλόγλωσσους μαθητές και γονείς, το διάστημα 2005 – 2007.
Το Εκπαιδευτικό Ενημερωτικό Δίκτυο alfavita.gr καταγγέλλει απερίφραστα την ποινική δίωξη της συναδέλφου δασκάλας Στέλλας Πρωτονοταρίου, πρώην διευθύντριας του 132ου Δημοτικού Σχολείου. Η αφορμή για τη δίωξη αυτή ήταν μια σειρά θετικές δράσεις που πραγματοποιήθηκαν στο 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών με στόχο την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του σχολείου, και οι οποίες συναποφασίστηκαν και εγκρίθηκαν από το Σύλλογο διδασκόντων του σχολείου.
Το 132ο Δ. Σχ. Αθηνών στεγάζεται στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Περισσότερο από το 75% των μαθητών του είναι αλλόγλωσσοι, προερχόμενοι από διαφορετικές εθνότητες. Λίγα χρόνια πριν η μαθητική διαρροή κινούνταν σε υψηλά επίπεδα, ενώ φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας ήταν συχνά.
Η διευθύντρια του σχολείου, Στέλλα Πρωτονοτάριου και ο σύλλογος διδασκόντων αντιμετώπισαν συλλογικά το πρόβλημα, προχωρώντας σε μια σειρά παιδαγωγικών παρεμβάσεων, με στόχο την αντιστροφή της κατάστασης. Στα πλαίσια αυτά διοργάνωσαν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες γονείς και μαθήματα μητρικής γλώσσας σε αλλοδαπούς μαθητές (αλβανικής και αραβικής καταγωγής), εξέδιδαν τις ανακοινώσεις του σχολείου σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αλβανικά και αγγλικά ) και ανέλαβαν πλήθος άλλων πρωτοβουλιών με σκοπό πάντα την εξυπηρέτηση των μορφωτικών αναγκών των μαθητών τους.
Σύμφωνα με όλους όσοι μπήκαν στον κόπο να εξετάσουν τις παρεμβάσεις αυτές από την πλευρά των μαθητών, τα αποτελέσματα ήταν παραπάνω από ενθαρρυντικά. Η μαθητική διαρροή σχεδόν μηδενίστηκε, τα κρούσματα βίας εξαφανίστηκαν, οι μαθητές βελτίωσαν τις επιδόσεις τους και οι Έλληνες και μετανάστες γονείς ξεπέρασαν τις αναστολές και τις φοβίες τους και συμμετείχαν ενεργά στη ζωή του σχολείου.
Σήμερα, έναν και πλέον χρόνο μετά την απομάκρυνσή της από το 132ο Δημοτικό Σχολείο, η Στέλλα Πρωτονοταρίου διώκεται ποινικά, με μοναδικό μάρτυρα κατηγορίας τον τωρινό διευθυντή του σχολείου, επειδή παραχώρησε σχολικές αίθουσες για την πραγματοποίηση μαθημάτων μητρικής γλώσσας σε αλλόγλωσσους μαθητές το διάστημα 2005 – 2007, εκτός διδακτικού ωραρίου. Για συνδρομή στο ίδιο «έγκλημα» διώκεται και η δασκάλα που δίδασκε στα προγράμματα αυτά.
Η δίκη θα γίνει στο Α΄ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών (2ο κτίριο, πρώην Σχολής Ευελπίδων), την Τρίτη 16 Ιουνίου 2009, στις 9 π.μ
Τι είναι ο Αυτοδιαχειριζόμενος Χώρου Πολιτισμού «Γαρδένια»;
Κάποτε υπήρχαν οι γειτονιές. Οι κάτοικοι έπαιζαν, συναντιόταν, διασκέδαζαν,γλένταγαν, αγαπιόνταν. Ήρθαν οι καφετέριες, τα κλαμπ, η τηλεόραση. Σήμεραέχουμε κρίση και ακρίβεια και κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στα σπίτια μας.Όλα μοιάζουν να οδηγούν σε αδιέξοδο. Για μας όμως αδιέξοδος είναι ο δρόμος τουατομισμού που οδηγεί στην μεγαλύτερη μοναξιά. Εμείς λέμε πως όλα πρέπει να γίνουν αλλιώς, να γίνουν ξανά συλλογικά. Δεν αναπολούμε τους παλιούς κόσμους. Φτιάχνουμε ένα νέο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας, στις ανάγκες όλων των κατοίκων του Ζωγράφου. Έναχώρο ελεύθερο για κάθε πολιτική άποψη και πολιτιστική έκφραση. Ένα χώρο όπου θα βρίσκονται και θα δημιουργούν εργαζόμενοι και άνεργοι, μετανάστες, γονείς,μαθητές και φοιτητές. Πιστεύουμε πως δεν χρειαζόμαστε άλλη μια καφετέρια. Θέλουμε ένα μέρος όπου ο καθένας να έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του. Χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουμε για αυτό. Εδώ και ένα μήνα προσπαθούμε να φτιάξουμε έναν τέτοιο Χώρο Πολιτισμού. Γλέντια, πάρτι, παιχνίδια για μικρούς, προβολές, εκδηλώσεις, συζητήσεις, θεατρικό παιχνίδι δίνουν ζωή στο εγκαταλελειμμένο πρώην Ίνφο Καφέ. Δυστυχώς όμως ο δήμαρχος έχει άλλη άποψη. Και αυτό επειδή το μόνο που μπορεί να ονειρευτεί είναι ένα «ωραίο Ζαχαροπλαστείο» που θα εκμεταλλεύεται κάποιος ιδιώτης. Ίσως το ξανακάνει εκλογικό του κέντρο. Όμως, και ας μην το ξεχνάμε αυτό, στον κόσμο που ζει ο δήμαρχος δεν γίνεται τίποτα χωρίς αντάλλαγμα. Ο τελευταίος ενοικια στής άφησε πίσω του τόσα απλήρωτα νοίκια. Ποιος εγγυάται ότι ο επόμενος που θέλει να φέρει ο δήμαρχος δεν θα αφήσει και αυτός χρέη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ στον δήμο μας.
Γιατί αυτοδιαχειριζόμενος Χώρος
Δεν θέλουμε αυτός ο χώρος να είναι στα χέρια ιδιώτη. Αλλά και στα χέρια του δήμου θα γίνει ένα ακόμη αποστειρωμένο «Πνευματικό Κέντρο», μακριά από τις ανάγκες των κατοίκων. Παλεύουμε ο Χώρος αυτός να ανήκει στους κατοίκους. Και ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί αυτό είναι να τον διαχειρίζονται οι ίδιοι οι κάτοικοι. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος ο χώρος να είναι ανοικτός. Ανοικτός σε όλους τους συλλόγους, τους φορείς, τις ομάδες, σε όλους όσους παίρνουν πρωτοβουλίες και αναλαμβάνουν την υλοποίηση κάθε ιδέας. Μόνο ένας τέτοιος χώρος μπορεί να δώσει ζωή στην πόλη, να μας αλλάξει, εμάς και την καθημερινότητά μας. Να αλλάξει, έστω και λίγο, τον κόσμο γύρω μας.
Αυτοδιαχειριζόμενος Χώρος Πολιτισμού στη πλ. Γαρδένια
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΧΩΡΟ "ΓΑΡΔΕΝΙΑ"
ΧΤΥΠΑΤΕ ΕΝΑΝ, ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΤΕ ΟΛΟΥΣ!
Για να μη γεράσουμε, περιμένοντας…
ΟΧΙ ΠΙΑ ΜΟΥΓΚΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΗ «ΣΤΡΟΥΓΚΑ»
Διανύουμε μια περίοδο έντονων κοινωνικών αλλαγών και ανακατατάξεων με την παγκόσμια οικονομική κρίση να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σάρωση των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών δαπανών του κράτους. Οι απόπειρες για ιδιωτικοποίηση στη παιδεία και στην υγεία συνεχίζονται αδιάκοπα. Το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό παρά τις υποσχέσεις για διατήρηση της νομοθεσίας φαίνεται να ανοίγει ξανά δημιουργώντας ανασφάλεια σε εκατομμύρια εργαζόμενους και συνταξιούχους. Η διαφθορά του κράτους αποκαλύπτεται συνεχώς με τα σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο (βλέπε siemens, Βατοπέδιο, δομημένα ομόλογα, υπουργούς εντολοδόχους επιχειρηματιών). Η ανεργία αυξάνεται χωρίς να υπάρχουν λύσεις στον ορίζοντα και τα νοικοκυριά που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχιας γίνονται όλο και περισσότερα, η καθημερινή ζωή μας ολοένα και δυσκολότερη…
Μέσα σε αυτό το γκρίζο τοπίο η εξέγερση του Δεκέμβρη έδειξε το δρόμο της αντίστασης. Έδειξε ότι δεν είμαστε η αδιάφορη νεολαία του Playstation, ότι έχουμε όνειρα στη ζωή μας, ότι δεν έχουμε παραδοθεί αλλά και ότι ξέρουμε να διεκδικούμε. Αποτέλεσμα του γενικότερου κλίματος του Δεκέμβρη ήταν και η κατάληψη πνευματικού κέντρου Νέας Φιλαδέλφειας αλλά και η συνέχεια μετά το τέλος της κατάληψης με την «Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας».
Οι κινήσεις αυτές ξεκίνησαν με προβληματισμό, ερωτήματα και ανησυχία για την επιτυχία τους και τη μαζικοποίησή τους αφού δεν είχε γίνει στο παρελθόν κάτι αντίστοιχο στην περιοχή μας. Αυτό που διαπιστώσαμε στην πορεία, είναι πως οι δράσεις μας αγκαλιάστηκαν και βρήκαν βοήθεια από πολλούς νεολαίους και εργαζόμενους που έσπευσαν σε θεατρικές παραστάσεις, προβολές ταινιών, συζητήσεις, πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή, συναυλίες μαθητικών συγκροτημάτων της περιοχής μας.
Η στήριξη και η συμμετοχή των πολιτών του δήμου στις έως τώρα δράσεις μας, μας δίνουν το κουράγιο και την αισιοδοξία να συνεχίσουμε βάζοντας τον πήχη ακόμα πιο ψηλά.
Κουραστήκαμε να βλέπουμε εδώ και χρόνια τους ελεύθερους δημόσιους χώρους συνάντησης των πολιτών και τους χώρους πράσινου να λιγοστεύουν, να ρημάζουν και να χάνονται κάτω από την πίεση επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων. Πρόσφατα παραδείγματα όπως η κοπή από τον δήμο Αθηναίων των ελάχιστων αιωνόβιων πεύκων που είχαν απομείνει στην πολύπαθη Πατησίων, αλλά κυρίως η άμεση αντίδραση των πολιτών με φύλαξη του πάρκου και δημιουργία ενός ελεύθερου τόπου συνάντησης, προβληματισμού, δημιουργίας και πολιτισμού για όλους, μας δείχνουν το δρόμο.
Επιλέγουμε να δημιουργήσουμε έναν μόνιμο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο όπου οι κάτοικοι θα μπορούμε να συναντιόμαστε, να συζητούμε, να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να δρούμε συνδιαμορφώνοντας πάνω σε ζητήματα πολιτιστικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά, πολιτικά. Για να πάψουμε να είμαστε θεατές μιας θλιβερής κατάστασης, να ξεκουνήσουμε από τον καναπέ και τις καφετέριες. Για να νιώσουμε ξανά τη χαρά της δημιουργίας, της αλληλεγγύης και του διαλόγου. Ξεκινάμε σήμερα με την ελπίδα και τη δύναμη που μας δίνει ένας τέτοιος στόχος:
Ο απελευθερωμένος πλέον χώρος «Η ΣΤΡΟΥΓΚΑ» Δεκελείας 116 να γίνει σημείο αναφοράς και δράσης για τη πόλη μας.
Αν δεν υπάρχουν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ
Θα τους ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ
Κείμενο του Ν. Ξυδάκη:
Ανέβαινα την οδό Ακαδημίας. Λίγο πριν από την Χ. Τρικούπη είδα μικρομποτιλιάρισμα, άκουσα σφυρίγματα και τραγουδιστές φωνές, είδα και μια κίνηση ανθρώπων στο οδόστρωμα. Μπα; Τι γίνεται; Διαδηλώνουν οι δικήγοροι;
Σε λίγα λεπτά ήμουν εκεί. Επτά-οχτώ κορίτσια πιασμένα χέρι χέρι χόρευαν μπαλέτο στην άσφαλτο της Ακαδημίας, μπροστά από τη Λυρική. Δεν φορούσαν πουέντ και τούτου, μποτάκια και παντελόνια φορούσαν, και χοροπηδούσαν με χάρη στο οδόστρωμα, και έριχναν το κεφάλι πίσω ξεκαρδισμένες. Από την είσοδο της κατειλημμένης Λυρικής Σκηνής, ξεχυνόταν μουσική· μουσική μπαλέτου, που ακουγόταν απόκοσμα μες στη βουή του αθηναϊκού κέντρου, δεν ακουγόταν σαν τα ντάπα-ντούπα των διαφημιστικών σταντ στους πεζόδρομους, όχι, αυτό εδώ ήταν ένα ιλαρό έπος, που μεταμόρφωνε τον χώρο, τον έβγαζε από την γκριζάδα και το καυσαέριο, που εκτίνασσε τον χρόνο τον συμπιεσμένο και βιαστικό και μίζερο και τον έκανε χρόνο γιορτής αιφνίδιας, χρόνο αναποδογυρισμένο, χαρισμένο γενναιόδωρα από παιδιά που τον έχουν άφθονο προς όλους τους κατσούφηδες και τους αφηρημένους.
Εμείς η κατακραυγή της κοινωνίας, οι αλήτες, οι καταραμένοι, εμείς που μείναμε στην πρώτη πατρίδα, στο παιδί...Εμείς τρελοί από έρωτα, Νεκροί από πόνο, Λυσσασμένοι από συνείδηση
Εχω δει πολλές περφόρμανς, σε μουσεία και γκαλερί, σε δημόσοιους χώρους. Ελάχιστες έχουν κατορθώσει αυτό το γόνιμο παραξένισμα, την εκτροπή του χωροχρόνου από τη ρουτινιάρικη κοίτη του, αυτό το αισθητηριακό και υπαρξιακό πετάρισμα που μετέδιδε ο κυκλοτερής χορός των κοριτσιών στις μύτες, τα γέλια, οι μουσικές, τα φέιγ βολάν, αυτή η εισβολή του ζωτικού καρναβαλιού στη σκηνή της ανίας και της αβίωτης καθημερινότητας.
Τα νεαρούδια που χόρευαν έξω από τη Λυρική, απέναντι απ’ τον Δικηγορικό Σύλλογο, μοίραζαν το ρομαντικό, παθιασμένο κείμενό τους για τη σχέση της τέχνης με την κοινωνία, μιλούσαν για εξεγερμένα μπαλέτα, για δωρεάν μαθήματα ακροβατικών, σύγχρονου χορού, ιστορίας τέχνης και παραδοσιακών πολεμικών τεχνών. Μιλούσαν για μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, για ζωή δημιουργική, για την εναντίωσή τους στην τέχνη-θέαμα και στην παθητική κατανάλωση.
Και μιλούν για μικρές ομάδες, για μικρές συλλογικότητες που συναντιούνται με άλλες συλλογικότητες και φτιάχνουν πρόσκαιρα μια μεγαλύτερη. Μιλούν για συμβολικές «απελευθερώσεις» συμβολικών χώρων, για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.
Παπαγαλία; Δεν νομίζω. Ο λόγος αυτών των διάσπαρτων μικρών συλλογικοτήτων δεν είναι ένα ακόμη copy-paste του συρμού. Πίσω από τα γνωστά λεκτικά σχήματα, πίσω από έννοιες βαρυφορτωμένες και κουρασμένες ίσως, μπορείς να διακρίνεις γνήσια αγωνία για ριζική προσέγγιση της πολιτικής, για επαναφορά σε μια πολιτική δραστική και θεμελιώδη, ικανή να ταράζει συνειδήσεις και να αλλάζει ζωές.
Μετά τις φλόγες της πρώτης εβδομάδας του Δεκεμβρίου, τα νέα υποκείμενα, αβάφτιστα ακόμη, ξεπερνούν το θέαμα της βίας, και ανακαλύπτουν την άλλη όψη του Διονύσου. Στις αφίσες, στους τοίχους, σε δικτυακά και έντυπα κείμενα, ξεπροβάλλει διαρκώς μια νέα ποίηση, επίμονη, ορμητική, υποβλητική, ποίηση που ζητάει ζωή, έκφραση, δημιουργία, αυτοπραγμάτωση. Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε ― έτσι περιγράφεται η δίψα για ζωή στην αφίσα, κάτω από μια εντυπωσιακή μοντερνοβυζαντινή ζωγραφιά του πιο ταλαντούχου ίσως ζωγράφου της γενιάς του, του ελευθεριακού, ρομαντικού Φαϊτάκη.
Η ποίηση είναι πολιτική. Οι ανώνυμοι και επώνυμοι γραφιάδες των τοίχων και των μπλογκ επαναδιατυπώνουν δημιουργικά την κληρονομιά του Λωτρεαμόν και του Σολωμού, του Γουίτμαν και του Κατσαρού, του Μπωντλαίρ και του Γκυστάβ Κουρμπέ, του Ζακ Λουί Νταβίντ και του Ντελακρουά, του Γκόγια και του Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ. Επαναδιατυπώνουν το ρομαντικό αίτημα για σύντηξη τέχνης και ζωής, για τη ζωή ως έργο τέχνης.
Σπόροι. Θραύσματα. Τροχιοδεικτικά. Ψίθυροι. Που μπορούν να γίνουν άνθη, φωτοχυσίες και τραγούδια. Τα νεαρούδια, οι έφηβοι, οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, βηματίζουν θαρρετά, χορευτικά στην κεντρική σκηνή, αυτοοργανώνονται, αυτοσχεδιάζουν, αυτονομούνται· περιφρονούν τον παλιό πολιτικό κόσμο, την πελατειακή και χειραγωγούμενη μάζα, τον κόσμο του καταναλωτισμού και της ετερονομίας, αδιαφορούν για την λαχανιασμένη correct Αριστερά και τις αγκυλώσεις της.
Σπόροι. Ομάδες, παρέες, μικρές συλλογικότητες. Οργανώνονται σαν σμήνη, ενώνονται, μεγαλώνουν και απλώνονται, σαν φράκταλ, σαν ψαρόνια, με χαοτικές συμμετρίες. Σαν δίκτυα κυψελών.
Από αυτές τις γενιές, τα σμήνη των αυτόφωτων ρομαντικών υποκειμένων, με το θεμελιώδες αίτημα για καθολική ζωή, ίσως προέλθει αναγέννηση της πολιτικής.
Τη χρειαζόμαστε so badly…