Απόσπασμα από το κάλεσμα σε μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό (12 Ιουνίου 2010 σε Βερολίνο και Στουτγκάρδη)
"Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή. Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις και επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβάλουν πολιτική δραστικών περικοπών.
Ωστόσο ο κόσμος στην Ελλάδα αγωνίζεται ενάντια στην επίθεση που δέχεται η ζωή του. Γι’ αυτό, η αντίσταση των ελλήνων πολιτών πρέπει να αποτελέσει για μας στη Γερμανία πρότυπο και χρειάζεται την αλληλεγγύη μας!
Με το πακέτο διάσωσης των 750 δις δεν πληρώνουμε ούτε «για τους έλληνες» ούτε για τη σωτηρία της Ευρώπης, αλλά μονάχα για τη σωτηρία των τραπεζών και των επενδυτών, που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευση του ελληνικού κράτους και κερδίζουν από τα ελληνικά χρέη.
Ο κόσμος στην ελλάδα όχι μόνο δεν ευθύνεται για την κρίση του ευρώ, αλλά αντίθετα αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο της γερμανικής κυβέρνησης και των γερμανικών ΜΜΕ για την ανεπίλυτη κρίση του καπιταλισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο μόνο με αντίσταση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορέσουμε να εμποδίσουμε την πολιτική που ασκείται προς όφελος των τραπεζών και των πολυεθνικών! „
Αλληλεγγύη στον αγώνα των ελλήνων!
Από την Αθήνα μέχρι το Βερολίνο την κρίση να πληρώσoυν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές."
Στις διαδηλώσεις καλούν περισσότερες από 100 οργανώσεις και πρωτοβουλίες, όπως η Attac, συνδικάτα όπως η ve.rdi, η NGG (Σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων), τομεακές της Γενικής Συνομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων (DGB), το κόμμα της Αριστεράς DIE LINKE, τοπικές συμμαχίες για την κρίση, η DIDF (Ομοσπονδία Δημοκρατικών Εργατικών Σωματείων), η συμμαχία Aktionsbündnis Sozialproteste, το Φόρουμ Ανέργων, αντικαπιταλιστικές πρωτοβουλίες...
Προς τον/την WORKING CLASS HERO ... που ειδικά στις μέρες μας είναι SOMETHING TO BE...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλα ρε για πες... Όχι δε θα βάλω τις φωνές για να ακούσεις, αμα θες άνοιξε τα αυτιά σου. Ε ναι ρε σε βαρέθηκα, αλλά περισσότερο απ' όλα βαρέθηκα την ακατάσχετη μπουρδολογία σου. Να μπλέκεις τις λέξεις τάχα μου ότι καλά χειρίζεσαι το λόγο και τελικά τίποτα να μη λες. Λόγια απλά για να κάνεις εντύπωση καλύπτοντας την αμηχανία σου.
Πόσες φορές προσπάθησες να καλύψεις τον εαυτό σου πίσω από κορδελίτσες και ζαχαρωμένες λέξεις. Κάθε μέρα αυτό κάνεις, κρύψου, κρύψου μη σε βρουν και σε παρεξηγήσουν. Κάθε πρωί απλώνεις τους φόβους σου καλυμμένους με μαρμελάδα φράουλα στο ψωμί και τους καταπίνεις συνοδεύοντας τον καφέ σου. Το μεσημέρι βράζεις τις ενοχές που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες των γύρω σου. Τεμαχίζεις ρυθμικά τον θυμό σου και όταν σου περισσεύει εύκολα τον αδειάζεις όπου βρεις μαζί με τα σκουπίδια σου. Και σαν έρθει το βράδυ τυλίγεσαι με τις ανασφάλειες σου και εκεί μπορεί να τρέξει και κάνα καταπιεσμένο δάκρυ.
Μισός ρε φίλε, κάθε μέρα μισός, πολλά χρόνια μισός, να μπουκώνεις τη κάθε καινούργια μλκια να τρέχεις στο διάδρομο έχοντας ξεχάσει πιο είναι το κουμπί του τερματισμού. Άδειος από συναισθήματα, με σαπισμένες σκέψεις να μυρολατρείς τη μίζερη ζωή σου. Εκληπαρόντας να λάβεις τα στοιχειώδη. Αδύναμος να παραδεχθείς πως σε κορόιδεψαν, πως χρόνια τώρα παίζουν με τις ανασφάλειες και τις επιθυμίες σου.
Θύμα των ανώτερων και θύτης του ίδιου σου του εαυτού. Και εκεί να συνεχίζεις να ρίχνεις άμμο καλύπτοντας τις σκατούλες σου. Να μυρίζεις το χώμα προσεκτικά μήπως και μυρίσουν τα σκατά σου και σε καταλάβουν. Γιατί όχι εσύ δε πρέπει να μιλάς, δε πρέπει να θέλεις, δε πρέπει να διεκδικείς, δε πρέπει να διαφωνείς. Γιατί μπορεί να σε παρεξηγήσουν.
Μόνο να κάνεις ότι κάνουν για να μπεις στο παιχνίδι τους. Γιατί να ρε φίλε είναι δύσκολο όταν αρνείσαι, είναι δύσκολο να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, είναι δύσκολο να δείξεις τις αδυναμίες σου γιατί εσύ είσαι σούπερ ήρωας από εκείνους που σου έβαλαν μες το κεφάλι από τη μήτρα. Ναι ρε είσαι ο καλύτερος, μπράβο σου, και πάλι μπράβο αν δε το κατάλαβες.
Αλλά στάσου λίγο, όλα αυτά που έχεις σε γεμίζουν. σε αντιπροσωπεύουν είναι μέρος της προσωπικότητας σου; Σκέψου φίλε μου πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες αυθεντικός, όχι γιατί σε άφησαν οι άλλοι να είσαι εσύ, αλλά γιατί ο ίδιος το επέτρεψες στον εαυτό σου. Οξυγόνο ρε αυτό δε το χρειάζεσαι; Θα σκάσεις και μετά άντε να σε μαζεύουμε, ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και αυτές οι κρίσεις άγχους που σου χτυπάνε και καμιά καμπάνα αλλά τίποτα. Τρόμος το στρες σου, μανιωδώς το καλύπτεις καθημερινά με τα χρυσά χαπάκια για να μη το δουν να μη τύχει και σε καταλάβουν. Να μη δείξεις ούτε ένα ψεγάδι της αδυναμίας σου.
Τι; Δεν άκουσα μίλα πιο δυνατά. Έτσι σε έμαθαν; Πες το ρε πιο δυνατά. Φώναξε το μπας και το σπάσεις. Βγάλε το θυμό σου γιατί συνεχίζεις να σκύβεις το κεφάλι; Που πήγε το θάρρος σου, που πήγε η τόλμη σου; Σου τα τσάκισαν όλα, τίποτα δεν έμεινε; Μπα δε το πιστεύω εκεί μέσα κάτι ανάβει ακόμα. Κάτι είναι ακόμα ζωντανό. Κάτι φωνάζει. Και θα συνεχίζει να φωνάζει όσο και να αρνείσαι να το ακούσεις. Αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει μέσα σου.
Λυπάμαι αλλά κάποια στιγμή δε θα έχεις άλλη επιλογή και αυτό το τότε ελπίζω να μη σε βρει στο τελείωμα. Να σαι καλά ρε φίλε αλλά να είσαι εσύ καλά ο πραγματικός εσύ όχι εκείνος που έστησες για να σε κοιτάνε. Ναι ρε σου φαίνεται περίεργο που μετά από τόσα ρε και τόσο χώσιμο ενδιαφέρομαι. Φυσικά και ενδιαφέρομαι αλλιώς δε θα σου μίλαγα. Αληθινά μπορείς το θέμα είναι να το πιστέψεις και συ. Μπορείς γιατί όλα είναι στα πόδια σου, όλα τα σημαντικά είναι δίπλα σου και συ τρέχεις για να κατακτήσεις τα εύκολα. Εντάξει κάντο και γω μαζί σου αν έχεις βρει το νόημα σου συνέχισε και γω μαζί σου φίλε μου. Αλλά άδικο είναι να συνεχίζεις χωρίς νόημα επειδή έτσι απλά γεννήθηκες. Αυτά τελεία.
Αναδημ. από έναν οργισμένο blogger