Βασανισμοί ανθρώπων στα αστυνομικά τμήματα; Βρε τι μαθαίνει κανείς!

Οι βασανισμοί ανθρώπων ντόπιων και μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα όλης της Ελλάδας, είναι μία αρρωστημένη καθημερινή πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια.

Το γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν προσαχθεί ή συλληφθεί ακόμα και για ασήμαντες αφορμές.
Ο επίσημος κρατικός τραμπουκισμός ανυπεράσπιστων ανθρώπων που συχνά είναι δεμένοι πισθάγκωνα όταν δέχονται τις "περιποιήσεις" των επίσημων κρατικών τραμπούκων ΔΕΝ είναι νέο επειδή μόλις το "ανακάλυψε" για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους το υπουργείο δημόσιας τάξης.

Ούτε αντιμετωπίζεται με τη στάχτη στα μάτια που επιχειρεί να ρίξει ο υπουργός βασανισμών Χρυσοχοίδης και η κυβέρνηση ερευνώντας υποκριτικά μία μόνο από τις χιλιάδες (και αυτό δεν είναι υπερβολή) υποθέσεις αστυνομικής βίας, βασανιστηρίων και τραμπουκισμού.

Ορίστε τι συνέβη σε δύο άλλους μετανάστες τις ίδιες μέρες που ο χιλιανός συνάνθρωπός μας βασανίστηκε στο ΑΤ Ακροπόλεως:

(αντιγράφουμε από την ιστοσελίδα www.antiracismfascism.org/)

Στις 23 Δεκέμβρη, την ίδια μέρα που συνελήφθη ο Χιλιανός μετανάστης Πέδρο Ναβάρο που βασανίστηκε με κίνδυνο την ζωή του, Αφρικανοί μικροπωλητές δέχτηκαν την ίδια αντιμετώπιση από αστυνομικούς που συμμετείχαν στις συντονισμένες επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ και του Δήμου της Αθήνας στην οδό Ερμού...

Ένας από αυτούς, ο Τζο Ουσμάν δήλωσε:

Με συνέλαβαν 4 αστυνομικοί, τρεις άνδρες και μια γυναίκα στην Ερμού. Μου πέρασαν χειροπέδες.

Με πήγαν σε σκοτεινό σημείο κοντά στην εκκλησία της Καπνικαρέας και εκεί με χτύπησε ένας με το γόνατο στο στομάχι αφού μου κατέβασε το κεφάλι κάτω με το χέρι του.

Με πήγανε στο τμημα , πόναγα πολύ και έκανα εμετό. Με πήγανε σε νοσοκομείο και με έστειλαν οι γιατροί σε άλλο για να κοιτάξουν το στομάχι μου. Όταν φύγαμε οι γιατροί έδωσαν χαρτί αλλά αυτό μου το πήραν οι αστυνομικοί. Μέσα στο Τμήμα είδα να χτυπάνε πολύ άσχημα άλλον ένα από τη Σενεγάλη.
Με άφησαν ελεύθερο στις 30 Δεκέμβρη».

Ο Γκίλι Ντάουαν δήλωσε: «Με συνέλαβαν αστυνομικού στις 29 Δεκέμβρη στις 6 με 7 το απόγευμα στην Ερμού. Πήγαινα σπίτι μου, δεν πούλαγα τίποτα. Τους είπα «αν θέλετε να σας δώσω τα χαρτιά μου» και είπαν «όχι». Με έριξαν κάτω και μου ανέβασαν το πόδι στο κεφάλι. Μου έβαλαν χειροπέδες και με το πόδια με πήγανε προς το ΑΤ Ακροπόλεως. Στο δρομο με χτύπησαν στο στόμα. Στο τμήμα με ανέβαζαν από τις σκάλες, ήμουνα δεμένος με χειροπέδες και τα χέρια στην πλάτη και μου φώναζαν να ανέβω γρήγορα και με κλωτσούσαν. Στον προϊστάμενο είπαν ότι χτύπησα τους αστυνομικούς και ότι έκανα φασαρία.
Με έγδυσαν στο κελί, μου είχαν τις χειροπέδες και τότε με χτύπησαν πολύ στο κεφάλι, στα πόδια και το χέρι. Με χτύπησαν με τα χέρια τους και με γκλόμπ.

Όταν μου βγάλανε τα ρούχα με φωτογράφισαν γυμνό και γελούσαν..
Φώναζαν «Μαύρε μαλάκα άει γαμήσου, εδώ είναι Ελλάδα, να φύγετε να πάτε στην Αφρική.»
Μετά γελούσαν πειράζανε το πουλί μου και μου έβαλαν δάκτυλο στον κώλο.»
Αφού με άφησαν την επόμενη μέρα πήγα σε νοσοκομείο και μου έδωσαν χαρτί οι γιατροί.»


Τα ερωτηματικά που προκύπτουν είναι μεγάλα:

Γνώριζε ο Χρυσοχοίδης τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα ρατσιστικής βίας μέσα στο ΑΤ Ακροπόλεως και επέλεξε να παρέμβει μόνο στην κραυγαλέα περίπτωση του Χιλιανού μετανάστη;

Γιατί δεν ερευνώνται τα έργα και οι ημέρες της αστυνομικής βαρβαρότητας και στις άλλες υποθέσεις;